KUR’ÂN-I KERÎM’DE VE TEFSİRLERDE SÖVME

Kur’ân-ı Kerîm nâzil olmaya başladığı zamandan beri başta Hz. Muhammed’in (sas) kendisi olmak üzere, devamında Sahâbe-i Kirâm ile Tâbiîn ve sonraki nesiller ulemâsı tarafından üzerinde çalışılmış ve tefsirleri yapılmıştır. Günümüze kadar gelen ve halen de devam etmekte olan bu tefsir çalışmaları sayısız ve sınırsız denebilecek kadar çoktur. Tefsir türleri de çok çeşitlidir, yazılış amaçları ve usullerine göre farklılık arz ederler. Kur’ân-ı Kerîm’in ilk devirlerde önce kısmî tefsirleri yapılmış, başta Kütüb-ü Sitte olmak üzere temel Hadis kitaplarının çok sayıdaki bölümlerinden biri olan "Kitâbü’t-Tefsîr” bölümünde yer almıştır. Sonradan müstakil bir ilim dalı halini almış ve tamamı baştan sona tefsir edilmiştir. Konularına göre yapılan tefsirler de sadece ilgili konuyu ihtivâ ettikleri için, Kur’ân’ın tam tefsirleri olmayıp, kısmî/sınırlı tefsirlerdir. Bunlara "et-Tefsîru’l-Mevzûî” ya da "Konulu Tefsirler” denilmektedir. Bu tefsirler adı üstünde belirli bir konuya âit âyetlerin tefsirlerini ele alırlar. Bizim bu kitabımızda ele aldığımız "Kur’ân-ı Kerîm’de ve Tefsirlerde Sövme” konusu da bu yolla inceleyip çalıştığımız bir "Konulu Tefsir” sayılabilir. Sövme ve eş/yakın anlamlısı olan; sebb, şetm, ta’n, lânet, mülâ’ane, mübâhele, kazif, iftirâ, ifk terimlerinin Kur’ân’da nasıl ve ne kadar zikredildikleri belirtilmiş, bu terimlerin içinde geçtiği ayetler temel tefsir kaynaklarına müracaat edilerek konu bütünlüğü içinde açıklanmaya çalışılmıştır. Tevfik, Allah (cc)’tandır.